Groen Ghana!

Terwijl ik vanuit mijn schommelstoel twee kinderen zie slingeren aan een palmblad, kijk ik terug op Ghana. Inmiddels al weer een week in Togo, de tijd die nodig is gebleken voor het verkrijgen van ons nigeriaanse visum. De tijd dat we met Onno en Monique het laatste deel van de indrukwekkende Dogonvallei herontdekten is al een ruime maand geleden, en lijkt nog veel langer terug.

Overdag bezochten we dorpjes met dorpshoofden die het laatste woord hebben, vruchtbare tuinen worden besprenkeld met kalabassen en bij ieder hutje de pap al urenlang suddert op het open vuurtje. We leren dat Milletbier niets met bier te maken heeft en mannen en vrouwen hun eigen graanschuurtjes hebben. Bij alle wandelingen door de dorpjes komt vroeg of laat weer de tune van de Smurfen boven...Lalalalalalalaalalalala...passend bij de huisjes waar we als vier blanke smurfen tussendoor stappen.

Avonden brengen we door in de bush onder de sterren en de bijna volle maan. Heerlijk om weer verhalen, wijn en herinneringen aan Groningen te kunnen delen met Onno en Monique.

Behoefte om een beetje op te schieten en een ander deel van Afrika te bereiken en de aanhoudende harmattan achter ons te laten maken dat onze reis door Burkina Faso van korte duur is. Ondanks het korte tijdsbestek wel een bijzonder hoogtepunt, of beter, een bijzondere ontmoeting. Genieten van een koud biertje aan het zwembad van het hotel (waar we gratis mogen kamperen) in Ougadougou, schuiven Marc en Rianne bij ons aan. Toeval of niet? Net als wij en Onno en Monique zijn ook zij in september getrouwd en nu op huwelijksreis. Net als wij doen ze dat per Landcruiser. Al snel bleek dat het de Landcruiser was die wij serieus hebben overwogen te kopen. Een paar weken eerder in Bamako, Mali kwamen we tot dezelfde conclusie bij het zien van de Landcruiser van Onno en Monique. Dat is die van Joep uit Middelburg! Ook een proefrit in gemaakt...en daar staan ze dan de drie Landcruiser waaruit wij een keuze hebben gemaakt. Alledrie op afrikaanse bodem met een kersvers ' bruidspaar' !

Onze eerste campspot in Ghana lijkt niet echt gewaardeerd te worden door de vage (dronken?) man die ons komt opzoeken. Na een onhandlige dialoog waarin we elkaar toespraken maar niet begrepen liep hij weg. Om niet veel later terug te komen met drie man sterk. De knokploeg bleek te fungeren als tolk en al snel werd duidelijk dat de man het bijzonder vond ons als gast in zijn gebied te ontvangen, dat we welkom waren en niet gestoord zullen worden. Totdat dat door de tolk, zijn zoon, was vertaald leek de boodschap meer weg te hebben van een belerend en dringend verzoek op te rotten. We beheersen de lokale taal nog niet volledig...
Onder ceremonieel gebaar van ons kleine geschenk nam de 'knokploeg' zonder bloedvergieten afscheid.

Een gastvrijheid waar ze bij de Ghanese grens nog iets van kunnen leren. Daar werd ons door de douaniers voorgehouden dat we een ' processingfee' moesten betalen voor het laten stempelen van ons Carnet de Passage (het 'paspoort' voor de auto). Prettig dat we weer engels kunnen praten maar dit soort discussies worden daar niet leuker van. Na veel getouwtrek raakten we in een impasse. De techniek van blijven wachten tot ze ons zat zijn leek behoorlijk kansloos...zij hadden nog meer tijd...tot een statig gekleed man ons passeerden en ons onbegrijpend vroeg waar we op wachtten. Het hoofd van de douane was niet op de hoogte van de bijverdienste van zijn medewerkers en daar ook zeker niet van gecharmeerd. Na een felle interne aanvaring besloot hij het Carnet zeld af te tekenen en te stempelen, met blauwe inkt en witheet hoofd!

Ghane heeft veel nieuwe elementen in zich. We kunnen ons weer makkelijk verstaanbaar maken. Na de enorme overheersende islamitische invloeden is in Ghana het christendom de grote nummer 1. De Ghanesen combineren de christelijke toewijding graag met humor. Het straatbeeld is dan ook gevuld met bedrijfsnamen als: 'Jesus is coming soon Videostore' en ' The Lord is by my side Enterprise'. Naast meer kerken kenmerkt Ghana zich ook door meer ontwikkeling en meer groen, een prettige afwisseling.

De reis naar de kust hebben we onderbroken in ondermeer Mole National Parc waar we oog in oog stonden met olifanten. Vanaf het hoger gelegen plateau waarop we kampeerden hebben we vrij uitzicht op de grote waterpoel die dagelijks dienst doet als drinkbak en pierebadje voor deze grijze kolossen. Zo nu en dan werden we verrast door rondstruinende wrattenzwijnen of opgeschrikt door imposante bavianen op rooftocht. De aanwezigheid van mensen en daarmee onlosmakend verbonden eten maakt dat deze grote apen hun schuwe karaktertrekjes hebben omgezet in een iets te assertieve levenshouding. Toch weten we te onsnappen en door te reizen naar de kust.

Timing kon niet beter! Het was vrijdagavond en het begin van Roland's enige vrije weekend in de maand. Roland is een vriend uit Nederland die voor Ballast Nedam Ghana betrokken is bij de bouw van een waterzuiveringsinstallatie. Erg bijzonder om hem op het palmstrand van de Green Turtle Lodge te ontmoeten! 's Ochtends de daktent uitrollen en wakker worden in de branding in een gebied op loopafstand van een klein vissersdorpje maar ver buiten bereik van storende generatoren, verkeersgeluiden en strooilicht. Na twee nachten ecologisch ontspannen rijden we achter Roland aan naar het bijna opgeleverde project.

Het wordt een buitengewoon interessant kijkje in het leven van een 'expat'. Een leven dat vooral in het teken staat van 7 dagen per week werken, auto's met chauffeur en airconditioning overal waar je je bevindt. Met name de Airco hakt er goed in als je al 7 maanden buiten leeft. De culinaire verrassing waar Roland al twee dagen geheimzinnig over deed valt bij ons goed in de smaak....midden in de Ghanese jungle happen wij een paar heerlijke zoute haringen met uitjes weg. Roland had het gepresteerd een ingevroren tonnetje mee te nemen uit Nederland. Er werd voor ons gewassen en gekookt door Hannah (Hutspot met draadjesvlees en zelfgemaakte kroketten bij de lunch!)
Roland laat ons het indrukwekkende project zien. Ondanks zijn enorme gastvrijheid besloten we een aantal dagen later toch verder te gaan.

Een paar dagen later werden we opnieuw super hartelijk ontvangen. Het werd donker en in het dichtbevolkte deel boven Accra was bushcampen niet echt mogelijk. Esther zag vanuit haar ooghoek een Evangelisch opleidingsinstituut (Dominee's Universiteit)....gegarandeerd succes! Esther ging op onderzoek uit en kwam na vele bijzondere ontmoetingen terug me goed nieuws...en een mannetje. Nog voor we de daktent konden openklappen zaten we met z'n vieren in de kerk! Er werd die avond een nieuwe voorzitter gekozen voor een belangrijke commissie. De secretaris van de universiteit heette ons nog bijzonder welkom en legde de studenten uit dat we helemaal over land uit Nederland kwamen en dat iedereen ons als gast moest behandelen. Onder verwijzing naar het vorige semester waarin onverwachte gasten als thema aan de orde waren gekomen.

De laatste week in Ghana brachten we door in de heuvels ten oosten van het Voltameer. Een geweldig gebied waar we een paar heerlijke wandelingen maakten en de grens met Togo overstaken.


Gisteren, een week na de aanvraag van ons visum voor Nigeria, hadden we hem eindelijk in ons paspoort! Het had wel wat voeten in aarde. Vorige week dinsdag, tijdens ons eerste bezoek aan de ambassade, kregen we te horen dat we een aanvraag kunnen indienen vergezeld van een persoonlijke brief waarin we uitleggen waarom we het visum niet in NL hebben aangevraagd en een gedetailleerde beschrijving van de geplande route met bijbehorende hoteladressen. En ze zei er met klem bij: "Let op we verstrekken alleen visa op Dinsdag en Donderdag dus kom morgen weer langs dan kun je het Donderdag afhalen, anders wordt het een week later." Een goede motivatie om ons huiswerk op tijd af te hebben. De volgende ochtend om stipt 9.00uur bleek de ambassade dicht...Nigeriaanse feestdag wist de bewaker ons te vertellen. Het werd dus aanvragen op Donderdag en afhalen op Dinsdag 11.00uur. Uiteraard waren we keurig op tijd....om te horen dat de aanhef in de brief niet juist was, inhoudelijk was er niets op aan te merken. We moesten het aanpassen en later terugkomen. We hadden nog 50 minuten voordat het visumloket zou sluiten. Een onmogelijke opgave in Afrika maar niet geschoten altijd mis...

We haastten ons naar Aziz, een Togolees die 8 jaar in Nederland heeft gewoond en dichtbij een winkel met computer heeft. Hij blijkt echter niet in het bezit van een printer. Hij wil bij ons instappen om met ons naar een internetcafe te rijden maar wordt aangesproken door een politieman op een motorbike...die bleek Aziz te vragen om wat geld voor benzine?! Terwijl ons nog wat souveniers worden aangeboden gooien we de deuren dicht en zijn we weg. Het internetcafe had problemen met de printer maar die waren ze aan het oplossen. In de tijd dat we de briefkopjes aanpasten was de printer in staat een voor Afrikaanse begrippen acceptabel printje te maken...na een snelle handtekeningsessie droppen we Onno bij de Ambassade...het is 11.50u
De dame achter het loket bleek bijzonder verrast door de 'onmogelijk ' snelle actie en begon de aangepaste documenten te beoordelen. Aziz die mee naar binnen was gegaan kende iemand bij de ambassade wat de boel waarschijnlijk nog wat bespoedigde...de visa-beambte werkte zelfs na 12.00u door en om 13.00u stonden wij alsnog met ons visum in handen buiten de poort! De invloedrijke vriend bij de ambassade bleek er chauffeur?! We trakteerden onszelf en Aziz op een drankje en een goeie lunch en hebben voldoende energie opgedaan om vandaag Benin in te rijden.

Via het 'rustiger en stabieler' binnenland van Nigeria rijden we naar Calabar in het Zuidoosten. Hier zullen we ons volgende visumavontuur aangaan (Kameroen). We voeren het tempo iets op en verwachten via tropische regenwouden en modderpaden in centraal Afrika over een kleine twee maanden in Namibie aan te komen. Op naar een nieuw stukje Afrika!