Vakantietip....Centraal Afrika!

Met de smaak van haring en bitterballen nog vers in het geheugen moeten we weer erg wennen aan Afrika. Alhoewel dit duidelijk meer te maken heeft met de overval dan met de Hollandse lekkernijen. Pinnen in het openbaar voelt al niet relaxed en we pakken voor de zekerheid een taxi terug naar de missie waar we kamperen. We kijken veel meer achterom en zien in de standaard norse uitdrukking van de 'Kameroenaan' al snel een crimineel. Tijd voor leuke ervaringen om het allemaal weer in perspectief te plaatsen. Ondanks onze behoefte aan een oppepper slaan we het Koninginnedagfeestje op de Nederlandse ambassade over. Voor de haring en de blokjes kaas hoeven we het niet te doen maar doorslaggevender is het dat Onno en Monique onverwachts het terrein oprijden! Ondanks e-mail contact heb je dan een hoop bij te praten.

Zij beginnen aan de visumjacht die wij er net op hebben zitten. Een visumjacht die uiterst soepel verloopt. Koninginnedag lijkt de Afrikanen niets te doen en in plaats van koekhappen, zaklopen en een caviarace stempelen ze onze Gabonese visa in onze paspoorten. 1 Mei daarintegen is wel hommeles, zelfs de werkelozen zitten aan het bier! Wie kan de locals kwalijk nemen dat ze vrijdag 2 mei dan ook nog een algehele sluiting kennen...wij zijn de laatsten. Toch willen we graag de stad uit. Ons intinct begint ernstige signalen af te geven dat de trek naar het zuiden moet worden ingezet. We treffen de portier van de Congolese ambassade nuchter aan. Hij maakt ons ' subtiel' duidelijk dat hij geen geld heeft om te feesten of een biertje te kopen....heeft dan ook zijn korte termijngeheugen nog niet kapot gezopen en herinnerd zich ons Woensdag te hebben gezegd dat we vandaag terug konden komen. Een combinatie van schuldgevoel, sympathie voor het 'gebroken arm verhaal' en behoefte aan een fooi maakt dat hij Janet thuis belt. Janet gaat over de visa en 30 minuten later start ze onse procedure. 's Middags hebben wij ons laatste visum in Yaounde in de pocket en kunnen Kameroen eindelijk verlaten!

Gabon
Gabon, nieuw land en voor ons een beetje een frisse start. De kilometers gaan snel. De route in Gabon is in topconditie en heeft veel veg van een animatie op de Sony Playstation. Voor het donker vinden we aan een zijweggetje een modderige vlakte waar we het mee moeten doen die nacht. De 2 passerende auto's volgen we nauwlettend, zijn scherp en vinden het spannend. Maar we vinden het onacceptabel als bushcampen, een highlight van onze manier van reizen, niet meer zou kunnen. Onze paranoide stemming bereikt een hoogtepunt als na zonsondergang een auto langs ons plekje rijdt en verderop stopt. Er komt iemand aan met een zaklampje! "De auto in!" beveel ik Esther en zelf neem ik plaats achter het stuur met de sleutels in het contact, klaar om weg te rijden. Inmiddels is de zaklamp in de boomtoppen verdwenen....klote vuurvliegjes!

De nacht doet ons goed en we vertrekken vroeg. Vandaag verlaten we het asfalt om dwars door Gabon en Congo naar het Oosten te rijden, momenteel DE route naar Zuidelijk Afrika. We sturen de zand-, klei- en modderroute in die gedomineerd wordt door enorme vrachtwagens met boomstammen (Loggingtrucks) die niet van de ideale lijn afwijken. De komende 800 km leidt ons door dichte jungle, over kolkende rivieren via de onverwachte savanne naar het asfalt in Congo.

We weten niet wat er na de volgende bocht komt maar genieten vollop van misschien wel de mooiste route tot nu toe. Opeens zijn we scherper dan scherp...enthousiaster dan een Cliniclown.....er steekt een Gorilla over!!!! Hoe groot is die kans?! Nee geen foto, maar overduidelijk! Groot, heel groot en zwart en werkelijk niets in zijn beweging of uiterlijk lijkt op een andere aap. Wat gaaf! Misschien 60 meter voor de auto van rechts naar links over de track.....en het National Park moet nog komen.

De rit valt mee, het is zondag en het lijkt erop dat de loggingtrucks een dagje vrij zijn. Beetje modder is goed te hebben en de spanning neemt een beetje af. Al zien we wel op de kaart dat de route verderop minder goed zal worden. Dichtbegroeide jungle waar we hopen op meer Gorilla's gaat over in open savanne. Droog grasland wat ons nog meer zin doet krijgen in Zuidelijk Afrika. Nog zo'n 3 weken rijden verderop.

Vlak voor de de grens met Congo zoeken we ons rot en vinden we Lekoni Canyon. Schitterende kloof met kleurrijke rotsformaties in de middle of nowhere. We nemen een paar foto's, precies genoeg om een brutale struikrover de tijd te geven onze autoruit in te slaan?! We zijn verdomme weer aan de beurt! Voor we erg in hebben is hij er vandoor, terug de bosjes in. Verbijsterd en uit angst voor meer onheil rijden we weg....om kilometers verder de bewoonde wereld weer op te zoeken. Ontzettend kwaad, hoe haalt zo'n klootzak het in z'n hoofd? Op klaarlichte dag, de motor is nog warm en wij staan net iets verderop....de buit was die dag goed....en zal het weken wachten op de volgende toerist vast waard zijn.

We zijn nu echt helemaal klaar met Centraal Afrika. Alle vriendelijke goedgezinde Afrikanen kunnen daar niets aan veranderen. Niet nu in ieder geval. Daar gaat onze ontspannen middag...we voelen ons onwijs beroerd en de bezoekjes aan de politie voor een aangifte doen ons niet echt goed. We slapen die nacht op de parkeerplaats van het plaatselijke hotel....met 1 oog open. Na veelvuldige bevestiging dat er langshet traject net over de grens in Congo geen bandieten zitten besluiten we toch verder te gaan. Dagen wachten op eventuele andere toeristen om samen verder te gaan voelt ook niet goed. Om 6.00u zijn we onderweg. Terwijl de zon langzaam op komt, realiseren we ons dat we geen oog hebben voor het betoverende landschap. Ook beseffen we dat de track steeds onduidelijker en lastiger wordt. Vraag in Afrika nooit de weg aan vrouwen. Zonder uitzondering sturen ze je volledig de verkeerde kant op en zwaaien je vrolijk na. Vandaag kunnen we de humor er niet van in zien. Het is al bijna 9.00u als we via de juiste weg bij de grenspolitie zijn....20 minuten rijden van het hotel. Hier kunnen we een stempel halen voor onze aangifte, was gisteren beloofd. Werkt toch iets anders, na een felle en zeer primitieve discussie met 2 oliedomme agenten in korte broek besluiten we terug te rijden naar Lekoni. Veel meer begrip en service krijgen we van de rustige en verstandige commissaris van de politie in Lekoni.

Congo
Met verklaring, en 11.00u op de klok, gaan we de grens over. 5 uur onderweg en 26 km van ons hotel verwijderd! Pffff, een paar honderd km zandpad dwars door de savanne. Dorpjes worden aangekondigd door kippen die vaardig aan onze terreinbanden ontsnappen. Bandieten blijven uit maar onze deuren op slot. De paar modderbakken in de resterende stukjes jungle vragen nog behoorlijk wat van onze 5 cylinders. Hij werkt hard om ons er doorheen te trekken. Diepe vrachtwagensporen maken dat de assen van de auto door de modder 'getrokken' moeten worden.

Het is feest als we Bounji bereiken. Vlak voor het asfalt en vlak voor het donker. Een onverwacht leuk hoteltuintje wordt onze campspot...proost! We zijn blij en voelen ons voldaan. De enige asfaltweg van Congo brengt ons via Oyo naar Brazzaville, de hoofdstad en vertrek punt voor de ferry over de Congo rivier naar Kinshasa (DRC). Asfalt om de doodsimpele reden dat de meneer de president uit Oyo komt! Toevallig is de president die dag op bezoek in Oyo....bijzonder? Ja, bijzonder veel checkpoints, waarvan er 1 hardnekkig is. Onze paspoorten verdwijnen uit het zicht in een klein bamboehutje....en ik dus ook. De chef (met ster) van de 15 legermannen ontvangt me met veelzeggende blik. Mijn frans is in die situaties buitengewoon slecht. "Geef me geld voor koffie!" beantwoord ik met "Geen tijd voor koffie, we gaan naar Brazzaville" Na veel 'communicatiestoornis' en mijn Engelse spraakwaterval, weet de man in zijn beste Engels uit te schreeuwen "Give me money!" ...."Ohhh, nou begrijp ik het. Ik zou u graag wat geven in ruil voor de veiligheid die u me zegt me te brengen maar kijk naar onze auto. Ons raam is door bandieten ingeslagen en alles is weg" en zielig laat ik mijn voorbereide lege portemonee zien.....we zijn weer een checkpoint verder!

Laat in de middag rijden we Brazzaville in. Het verkeer is relatief beheerst en we rijden, zonder kaart, op gevoel naar ons waypoint van heel veelgeprezen Hippocamp Hotel. Olivier, de jonge Franse eigenaar, heeft zelf veel gereisd voor hij 2 jaar geleden met zijn Vietnamese vrouw in Brazzaville is beland. Hij weet precies wat we nodig hebben na een zware week. We mogen gratis kamperen op zijn parkeerplaats en krijgen een eigen badkamer met toilet naast ons plekje....ongekende luxe! Om wat terug te kunnen doen eten we 's avonds in hun Vietnamese restaurant....heerlijk gegeten. Op de rekening blijkt de helft niet voor te komen...we voelen ons licht ongemakkelijk en enorm in de watten gelegd. Voor het eerst sinds hun huwelijk 3 jaar geleden is hij langer dan 2 uur van zijn vrouw ' gescheiden'. Zij is deze week in Frankrijk....het lijkt de natuurlijke vriendelijkheid van Olivier ge-extrapoleerd te hebben en hij vindt afleiding in onze vorstelijke behandeling. Zijn mechanic komt op de proppen om een onderdeeltje te vervangen en hij gaat op zoek naar een nieuwe zijruit. De krasjes op de 'nieuwe' ruit nemen we voor lief en hij start de montage. Past natuurlijk niet...nog een poging. Ruiten van ons 'nieuwe model' uit 1991 zijn niet te vinden. Met plastic kaftfolie maken we een noodruit waar we wel doorheen kunnen kijken en vieren het met een lopend buffet bij Olivier.

We bereiden ons voor op de bootoversteek naar Kinshasa, de hoofdstad van de Democratische Republiek Congo. In de DRC gaan we het moeilijkste visum van onze reis halen...Angola. Een visum dat ondanks vele toezeggingen alleen in Matadi (DRC) wordt afgegeven. Laatste nieuws is echter dat je niet wordt toegelaten tot de DRC zonder Angolees visum, uit angst dat je in de DRC blijft hangen en illegaal werk zoekt?!

Het Angolese consulaat in Brazzaville schrijft een Portugese brief waarin staat dat ze geen visa kunnen afgeven en dat we die in Matadi, DRC moeten halen. Met deze brief zou het moeten lukken volgens het consulaat...we gaan het proberen.

Tot onze grote verbazing is het erg rustig in de haven. Het is zondag, goeie timing? Nee, geen boot op zondag....en morgen is het een feestdag, tot dinsdag! We begroeten Olivier weer en lezen ons in over Zuidelijk Afrika. Deze gedwongen 'wachtdagen' zorgen voor wat rust en voorbereidingstijd. We vertrekken woensdag om het gekkenhuis en de overvolle boot na 2 vrije dagen te voorkomen.

In Brazzaville hebben we ook Ashley (Nieuw Zeeland) en Jeroen (Belgie) ontmoet. Zij backpacken door Afrika en zoeken transport richting Namibie. 1+1=2
Voor de laatste keer eten we met stokjes en Olivier blijkt te trakteren...We hopen hem over een paar jaar nog eens te treffen op onze veranda in Australie of in Vietnam waar ze een restaurant willen beginnen.

Als we bijna alle formaliteiten en betalingen voor de ferry geregeld hebben voor de oversteek, blijkt de boot geen auto's mee te nemen. Jeroen en Ashley hebben al een passagiersticket en moeten aan boord. Ongelooflijk, iedereen zet stempels en niemand die ons verteld dat het geen autoboot is! We moeten 3x slikken als we horen dat de autoferry kapot in Kinshasa ligt..en vandaag niet vaart en morgen ook niet. Lekker is dat, een halve dag in de haven en een handje vol stempels en euro's verder, Jeroen en Ashley al aan de overkant en wij weer naar Olivier? De boot blijkt echter toch gemaakt en gaat z'n eerste oversteek in dagen maken met ons als ooggetuigen.

Wachten op de ferry is een indrukwekkende ervaring. Alle zakken en dozen worden met de hand gelost en op handkarren afgevoerd. Alle invaliden lijken zich verzameld te hebben. Blinden in een 'treintje', verlamden schuivend over de grond en kreupelen in een uitgebouwde rolstoel. Allemaal fungeren ze als koerier en slepen bergen handelswaar met belastingvoordeel voor invaliden de grens over. Ik sta te wachten bij de stalen poort op het seintje dat we de boot op mogen sturen en moet toezien hoe lompe kerels van douane en politie de kruiers afranselen. Primitief gewapend met touw, rubberen riem of stok krijgt iedereen die de, voor mij volstrekt onduidelijke, procedure niet volgt een pak slaag. Kruiers die er soepeler door heen gaan zie ik stuk voor stuk flink wat geld uitdelen, de procedure wordt steeds duidelijker.

Bijna een uur verder, we staan op de boot. Voor ons 4 vrachtwagens en vooral veel mensen met bergen handelswaar. Achter ons de laadklep en het water van de Congo Rivier. We passen er nog net bij....het zit mee voor afrikaanse begrippen.


Democratische Republiek Congo (Voormalig Zaire)
Terwijl we langzaam aanmeren klopt een douanier op ons raam. Paspoorten, Carnet...alles neemt hij mee nog voor wij de motor kunnen starten. De vrachtwagens voor ons trekken langzaam op en wij worstelen onze auto door de onrustige voetgangers heen op zoek naar het mannetje met onze documenten. Esther bewaakt de auto, nog steeds afgedicht met plastic, en ik loop een rondje langs alles wat lijkt op een stempelpost op zoek naar onze papieren. Zo'n reis is net een elfstedentocht...zorg dat je alle stempels hebt! De finish is voor ons nog niet in het zicht, ik zie een willekeurige officer met ons Carnet in zijn handen over de parkeerplaats struinen. Ik wil net op hem af stappen als we een ander mannetje met onze paspoorten voorbij loopt...ik zet de achtervolging in en kom uit bij de politie.

De politieman begint aan onze biografie op basis van mijn antwoorden in het kruisverhoor. Het duurt ongelooflijk lang en ik begin me af te vragen of Ashley en Jeroen ons nog verwachten. Tijdens het diepteinterview wordt er een mannetje binnengebracht. Hij heeft bepaalde orders niet opgevolgd en moet zich melden. Hij wordt tot nader order verwezen naar de hoek van de ruimte waar hij wordt gedwongen plaats te nemen op de stoffige grond. De man uit Kameroen naast me probeert iedere 10 minuten mompelend om toestemming te vragen het land te mogen verlaten. Hij heeft geen paspoort en lijkt een behoorlijk probleem te hebben.

Bij ons gaat het soepel, kost alleen gruwelijk veel tijd. Het doet me goed dat ik vanuit mijn ooghoek een soortgelijk relaas zie liggen over Ashley en Jeroen....ze weten dus dat het even duurt. Alle stempels binnen, onze Angolese brief werd geaccepteerd en we mogen gaan! Vijf minuten later treffen we onze lifters buiten het hek....welkom in de DRC op naar Angola!

De wegen in DRC zijn dramatisch slecht, met uitzondering van de route die wij moeten afleggen naar de havenstad Matadi. Het asfalt glijdt dan ook soepel onder ons door en de rit zit mee. De missiepost waar overlanders vaak kamperen blijkt afgehuurd door een elite eenheid van de politie voor een training....meer succes op de parkeerplaats van een hotel verderop. Het is een kort nachtje, om 5.45u zijn we weer onderweg. We hopen de laatste paar honderd km snel af te leggen om ons Angolese visum vandaag (donderdag) nog te regelen om voor het weekend de grens over te kunnen. Moeilijkheden onderweg blijven uit en om 10.00 bereiken de ambassade in Matadi. Onze aanvraag wordt in behandeling genomen en morgen moeten we terug komen voor een persoonlijk interview.

We 'checken in' bij de plaatselijke missiepost en mogen op hun veelgeprezen schoolplein kamperen. Super bijzondere ervaring. Veel blije en zowaar beleefde kinderen geven ons de ontspanning die we nodig zullen hebben bij ons Angolese avontuur. De tijd die de ambassade nodig heeft komt eigenlijk goed uit. We vinden een 'nieuwe' autoruit....of beter gezegd iemand die iemand kent met een zelfde auto die zijn ruit er wel uit wil verkopen....prima! De ruit past wel in de auto maar niet in ons budget. Teleurgesteld zien we de afzetters afdruipen...om een paar uur later weer terug te komen. Ze zijn akkoord met ons voorstel en tien minuten later hebben wij een nieuwe ruit, wel zo lekker met 1900km Angola voor de boeg.

Het persoonlijk interview bij de ambassade valt mee. We hadden al wat namen van ooms en tantes ingestudeerd en de adressen van zussen verzonnen...en waren ook al voorbereid op de vraag "Bent u een man of een vrouw" en hadden al een ei gelegd over de 'exacte' kostprijs van ons paspoort....we konden dus probleemloos alle vragen beantwoorden. En om een uur of 17.00 staan we vrijdagmiddag buiten met alle vier een veelbesproken Angolees transitvisum in ons paspoort. Morgen gaat ie in en hebben we 5 dagen de tijd om de rit door Angola af te leggen...red je het niet dan kost dat al snel $150,- per persoon per dag!

....5 dagen is best te doen maar dan moet je wel eerst de DRC uit zien te komen. We staan 's ochtends als eerste bij de grensovergang en worden van het kastje naar de muur gestuurd. Jeroen spreekt vloeiend frans en vangt letterlijk op "Laat ze nog maar een tijdje wachten, ze zijn er net" Redelijk typerend voor hun dienstverlenende karakter. De douanier heeft waarschijnlijk goddelijk ontbeten en kwam om 10.30u bij zijn kantoortje aan en alsof er niets aan de hand was stempelt hij vervolgens in 3 minuten ons Carnet. Weer terug bij de politie lijkt er schot in te zitten, de paspoorten liggen nu op een ander bureau. Intussen schrijft een 'medisch officier' al onze gegevens over uit de 'gele boekjes'. Los van het feit dat alleen gele koorts vaccinaties verplicht zijn is het buitengewoon vreemd dat de DRC zich buigt over onze vaccinaties als we op het punt staan het land te verlaten...geen vragen stellen.

Bij de slagboom van Angola is het 11.00uur. Dit moet een soepele afhandeling zijn. Klopt maar die kan pas worden ingezet als de ambtenaar aanwezig is....uiteindelijk bedanken we de mannen in ons beste en enige portugees..."Obrigado" en we zijn weg. Het is bijna 12.00uur, een halve dag voorbij van ons 5 daags visum en geen meter opgeschoten. De rest van de dag benutten we met het afleggen van 150km slecht karrespoor. Regelmatig is het pad een meter smaller dan de auto en op een aantal stukjes neemt onze 4x4 ervaring behoorlijk toe. Het is een pittige rit. Steile delen met diepe watergeulen die meevallen als het goed gaat maar een behoorlijk probleem kunnen opleveren als je een klein stuurfoutje maakt. Bekaf belanden we in de schemer op het erf van een gastvrije Angolees. Hij prikt gezellig een vorkje mee en verzekerd ons dat de route de komende dagen een stuk beter zal zijn.

De 4 dagen door Angola staan in teken van Rije Rije Rije....van zonsopkomst tot zonsondergang sturen we door verrassend mooie landschappen. We hebben alle vier het gevoel dat we hier graag wat meer tijd zouden willen doorbrengen. De hoofdstad Luanda kent enorme contrasten. Onze timing is goed, het is zondag en dus rustiger in de stad. We komen aan in een arme wijk met veel vage gasten rond de auto die al snel over gaat in een moderne stad met veel aanbod voor de rijke ambtenaren, zakenmannen en expats. We zien duidelijk behoorlijke ontwikkeling in de stad maar het lijkt nog wel behoorlijk scheef en selectief te zijn.

De wegen ten zuiden van Luanda zijn magnifique. Het schiet lekker op en we liggen goed op schema. Een schema dat we aanhouden op basis van ervaringen van andere reizigers die dezelfde route hebben afgelegd. De laatste 2 dagen staan in het teken van wegwerkzaamheden. Honderden kilometers rijden we over zanderige omleidingen, maar kunnen het tempo hoog houden. Ontspannen vertrekken we de laatste dag een uurtje later...de grens is in zicht. Een grens die ditmaal wel extreem veel weg heeft van een finish.

Rond de lunch probeert de grensbeambte van Angola, met mijn paspoort in zijn hand, nog een paar dollar bij te verdienen, tervergeefs. Blij en voldaan parkeren we de auto voor het nette kantoortje in Namibie. Tijd voor ontspanning!

We gaan op naar Etosha National Park, Leeuwen aaien....en naar de backerei voor Apfelstrudel....en naar een biergarten voor een koude traktatie...Namibie, nog steeds Afrika maar 180 graden anders dan alles wat we hiervoor gezien hebben....