Mali, de eindstand

Inmiddels ruim 3 weken in Mali. Een van de armste landen van de wereld. Ook een land waar door de buitenlandse steun en de huidige politieke koers met de populaire president ATT stapjes voortwaarts worden gezet. Ambitieuze doelstellingen met betrekking tot zorg, onderwijs en voedselvorzieningen geven in ieder geval de goede richting aan en bieden de bevolking vooralsnog veel hoop.

Aldanniet betaald met buitenlandse steun, het wegennet is voor afrikaanse begrippen formidabel. De auto is weer gretig en zo stonden we dan ook in een mum van tijd op het festivalterrein van Segou, zonder kaartje weliswaar. 's Middags konden we ongestoord rondwandelen tussen een mix van souveniersmarkt, museum, traditionele dans, livemuziek en...Bavaria Bierbarren. Aan het eind van de middag werden we er met alle anderen zonder kaartje toch afgestuurd voor de grotere optredens begonnen. We hadden de vijf euro graag betaald maar dat was alleen voorbehouden aan de locals, voor ons ging de teller naar 50 euro per persoon per avond! Daar kunnen wij bijna een week van leven. Opeens bleek onze interesse voor afrikaanse muziek af te nemen...

Toch drie nachten blijven hangen in Segou. Misschien kwam dat door het heerlijke zwembad van het hotel, waar wij op de parkeerplaats kampeerden, of door de ontmoetingen met oude bekenden (Alex van de Blauwe Range Rover) Ook liepen we een andere reiziger tegen het lijf die we eerder in Rabat ( Marokko) tegenkwamen. We hebben het zelfde reistempo...maar zij is op de fiets!? Tijd voor ons om te gaan.

Onze aankomst in Djenne was goed getimed. Zondag net buiten het plaatsje 'Bushcampen' iets dat we sindsdien ononderbroken doen...we hebben de smaak goed te pakken. De volgende ochtend om 6.15u weer uit de veren, achter de marktlui aan. Op naar een van de levendigste markten van West-Afrika. Met de indrukwekkende mudbrick-Moskee als decor op de achtergrond, zonder markt al adembenemend mooi. Een kruizing tussen een sprookjespaleis uit De Efteling en een zandkasteel van een vierjarige koter. Veel modder en stokken vormen samen de grootste mudbrick-moskee. Jaarlijks door 4000 vrijwiligers voorzien van een nieuwe laag mud. De uitstekende stokken dienen naast constructie ook als steiger voor het jaarlijkse onderhoud.

Vermoeid en vol indrukken laten we aan het eind van de dag de markt achter ons. Daarmee ook de talrijke kleurrijke vrouwen, per definitie met kind op de rug en marktwaar op het hoofd. Maar ook de tientallen straatkinderen die zeker op marktdagen proberen een graantje mee te pikken. Kinderen die een opstootje niet uit de weg gaan bij de verdeling van wat waterige slijmerige pap bij een van de marktkraampjes. Veel kinderen vragen je hier standaard het hemd van het lijf maar bij deze kinderen zie je dat het wanhoopspogingen zijn, erg heftig. Als het er dan 1 of 2 zijn om je heen dan kun je ze nog wat eten toestoppen, een half stokbrood wordt als chocola ontvangen. Maar in grote groepen werkt dat niet, dat loopt uit op vernederende vechpartijen...ook Afrika zeg maar.

Met nog onverwerkte ervaringen van Djenne snuiven we de sfeer op aan de Niger bij Mopti. Transportboten die duidelijk geen maximaal laadgewicht kennen worden bestookt door kleine bootjes om de mensen en de 'waar' droog over te zetten. De onvermijdelijke situatie met omgeslagen bootjes en doordrenkte bagage blijft toch uit. Topsport!

Het relaxte campement waar de Lonely Planet lovend over schrijft, blijkt een lekker plekje maar een alles behalve relaxte prijs...15 euro voor kamperen, meer dan het dubbele van het gebruikelijke. Waarbij zelf koken ook nog verboden werd...de schoorsteen van het ook al dure restaurant moet ook roken. Niet van onze centjes, voldaan slaan we later de daktent open onder de sterren een paar km buiten het plaatsje.

Bushcampen bevalt ons uitstekend. De mooiste plekjes omgeven door een uitgestrekt landschap in plaats van de te hoge muur van een campement. Altijd schoon sanitair in de vorm van een boom en de rust die op 5-sterren resorts beloofd wordt. Zo nu en dan een onverwacht maar inclusief optreden van een locale herder of voorbijganger. Vaste elementen in deze 'shows' zijn het gebrekkig maar uitgebreid begroeten en apatisch staren in de weelde van luxe die wij ' de rommel achterin' noemen. Vervolgens rustig zitten op een 'gepaste' 3 meter afstand, als je mazzel hebt. De show eindigt als wij vertrekken of 's avonds als de kudde bijna onbereikbaar ver weg is gelopen. De laatste act bestaat uit het vragen om cadeaus...vrijwel altijd kansloos.

Op weg naar Timbuktu, zonder dat we op weg zijn naar Timbuktu, wordt het landschap weer anders. We wanen ons weer een beetje in Mauritanie, de Sahara lonkt weer. Met alle dingen in het vooruitzicht en het tempo van een fietser in ons achterhoofd besluiten we ons woesteinuitstapje tot een klein loepje te beperken. De Dogon begint aan ons te trekken.

Via zandpaden en ezelsporen die half op de kaart maar zeker niet op de gps staan, sturen we vanaf Douentza de Dogonvallei in. Hoewel we er nu nog maar een deel van hebben gezien kunnen we ons enthousiastme niet ontkennen. De stroom van toeristen heeft ervoor gezorgd dat je in alle dorpjes wordt opgewacht door jongens die zichzelf gids noemen. In dit geval wel handig want zonder gids wordt je bezoek aan het dorp niet gewaardeerd en loop je het risico op een heilige plek te stappen of een foto te maken van iets extreem heiligs, dat kost je dan een schaap om de gemoederen weer wat te bedaren met een offer. Dit is een van de voorbeelden van de complexe Dogoncultuur. Als je er met zo'n mannetje financieel uitbent heb je het lastigste gehad en word je in het plaatsje ook vriendelijk ontvangen. Standaard breng je een bezoek aan het dorpshoofd. Geeft je gelijk een kijkje op zijn binnenplaats. Je geeft het dorpshoofd een bijdrage (ca € 1,50) als village tax en kunt de rondleiding vervolgen na de riedel die standaard is geworden bij iedere ontmoeting in Mali...

hij: Bonjour.
wij: Bonjour.
hij: Ca Va?
wij: Ca Va bien. Ca Va?
hij: Ca Va
hij: Ca Va bien?
wij: Oui Ca Va
hij: Quelle pays?
wij: Hollande, Pays Bas.
hij: Oh Pay Bas, Ca Va Pay Bas?
wij: Oui Ca Va
hij: Bien Arrive?
wij: Oui bien arrive.
hij: oh..Bien Venue.
wij: Merci Bien.

en als je dan niet oppast beland je daarna weer in een Ca Va discussie...even wennen maar wel grappig.

Dat het ook anders kan bewees de gids in het laatste dorp wat we bezochten. Na stevig onderhandelen waren we er uit. Hij zou ons het dorp laten zien en de 'Chef de Village' betalen. Twee uurtjes werken voor een nette 4,5 euro, da's meer dan een leraar hier per dag verdiend. De hele wandeling voelde vreemd. Hij was uiterst nerveus en leidde ons naar een deel dat volgens hem uiterst mooi en nauwelijks bezocht was. Hij betaalde daar de tax aan de 'chef' en wilde daarna het liefst in een rechte lijn naar onze auto. Na enig aandringen bezochten we nog een deel en gauw weer terug. Terwijl ik het geld uit de auto haalde, checkte Esther nog even wat feiten in een winkeltje. De gids voelde al nattigheid, er werd bevestigd dat het dorpshoofd ergens anders woont, in een deel dat we niet bezochten. Deze confrontatie maakte hem witheet en door zijn trots besloot hij dat hij onze rotcenten niet meer wilde. Einde verhaal. Een ervaring rijker maar niet helemaal de ervaring waarop we hadden gehoopt.

Het lijkt erop dat we over een dikke week met Onno en Monique Burkina Faso binnensturen. Een NL stel dat ook op weg is naar Zuid-Afrika en nu nog 'even' in Bamako...al ruim 2 weken. Er bleek meer afgeschreven van hun Mastercard dan ze zelf hadden gepind. Zij zijn dus verwikkeld geraakt in een enorme afrikaanse bureaucratie om uit te zoeken hoe het zit. Iedere dag een bezoek aan de bank en iedere dag duurt het zogezegd nog 1 dag. Inmiddels kennen ze alle medewerkers en krijgen ze veel begrip van het management over hun onvrede over de tijdsduur van het onderzoek...maar daar koop je ook in Afrika niets voor. Mevrouw de manager vond het wel raar dat Onno en Monique verbaasd waren dat het 'wel normaal' was dat er zo nu en dan geen geld wordt uitgegeven maar wel wordt afgeschreven...ook typisch Afrika.

Of de slepende bankzaak nou invloed heeft gehad op de gezondheid van Onno weten we niet maar het heeft geen positief effect op de Malaria, die eind vorige bij hem is geconstateerd....precies, ook Afrika! Geen ernstige vorm dus hij lijkt weer snel op te knappen. We hopen ze binnenkort weer te treffen in blakende gezondheid en met een zak vol geld. Zullen dan met hun naar Burkina Faso afreizen.

Wij even verder met de was en het smeren van de auto, morgen weer op ontdekkingsreis...nog steeds in Mali!

Groet, Berry en Esther

PS inmiddels in Ouagadougou; de hoofdstad van burkina Faso. We zullen met Onno en Monique afzakken naar Ghana. Binnenkort meer!