We gaan Zuid Afrika niet halen!

Slecht nieuws? Al de hele trip rijden we zuidwaards....op naar Zuid Afrika om vanaf Kaapstad de auto terug te verschepen naar Nederland. Helaas gaan we dat niet halen. We zullen niet rijden door het met bloemen begroeide voorjaar van Zuid Afrika...niet meedijnen in het bruisende karakter van Kaapstad, geen 'Kaap de goede hoop' voor ons.

Maar das helemaal geen slecht nieuws! We zijn begonnen aan een nieuw avontuur....we rijden via Oost Afrika en het Midden Oosten weer naar 'huis'! We hebben het nooit echt als optie gezien om een heel rondje Afrika te 'doen', daar heb je veel meer tijd en geld voor nodig...dachten we al snel. Maar verschepen en vliegen is ook niet gratis, haast hebben we niet en het idee dat het er bijna opzit staat ons tegen. We zijn het reizen nog lang niet zat en we vinden het buitengewoon fasinerend om ook de andere kant van Afrika beter te leren kennen....om nog maar te zwijgen van het mysterieuze Midden Oosten. Geinspireerd door een aantal reizigers die de route in tegengestelde richting hebben afgelegd hebben we de knoop doorgehakt....we rijden terug! Boeken ruilen, kaarten kopen, visa's voorbeiden en politieke situaties uitdiepen op internet...we zijn weer volop in de voorbereiding.

In plaats van afzakken door Mozambique en aankomen in Zuid Afrika....ziet het er nu heel anders uit: Tanzania - Kenia - Oeganda - Kenia - Ethiopie - Soedan (het veilige deel) - Egypte - Jordanie - Syrie - Turkije - Europa - NL

Dat klinkt toch een stuk beter!

Nu nog wat leesvoer en kiekjes voor een regenachtige zondag. Nee, er is geen samenvatting verkrijgbaar...dit is de samenvatting!


Bouwvak in Botswana...

Botswana, een land met een bevolkingsdichtheid van 2 inwoners per km2 is bij uitstek geschikt voor en ontspannen 'Bouwvakvakantie'. Alhoewel ons vakantiegeld dit jaar gruwelijk tegenviel en we horen en lezen dat Botswana voor de exclusieve markt catert...toch zijn we van plan er op onze manier het een en ander van mee te pikken. Als je hier op een bordje 'Wilderness Camp' ziet ziet kan het goed verwijzen naar een afgelegen tentenkampje met douchetent en poephut waar dan probleemloos € 200,- pp per nacht voor gevraagd wordt. Maar het kan ook anders.

We gaan onze beentjes strekken in 'Tsolido Hills', een formatie rotsheuvels die de volledig vlakke omgeving nog vlakker laten lijken. Dat deze plek al duizende jaren mensen aantrekt blijkt uit de vele rotstekeningen die we er aantreffen. Het is een uitstekend begin van onze tijd in Botswana.

De tweede nacht op onze bushcampspot aan de voet van de heuvels, horen we Ashley zijn tent uit strompelen. Hij staat te shaken onder onze daktent, heeft al zijn kleren aan en heeft het nog steeds koud.....Malaria? De batterij van de thermometer heeft het begeven....welkom in het digitale tijdperk! Een malariabehandeling starten kan maar morgen kunnen we bij een kliniek zijn in Maun en behandelingen kunnen elkaar goed tegenwerken....met bijverschijnselen als de dood en dergelijke. Na de nodige ecologische bijdragen aan de struiken rond ons kampje en met 2 paracetamolletjes kruipt hij weer in zijn slaapzak.

De hevige aanvallen blijven daarna uit en hij voelt zich na een beetje slaap al iets minder beroerd. Het is lang niet zo heftig als de malaria die hij in Ghana had. Toch is het niet iets om even aan te kijken, we rijden naar Maun. Ashley ligt achterin te pitten op het bankje en is in de veronderstelling dat we naar de camping rijden van waaruit we kanotochten door de wetlands van de Okavangodelta kunnen maken. Ashley is ontoerekeningsvatbaar en wil het voor ons niet 'verpesten' maar een nieuwe malaria-aanval in een bootje 2 dagen van de bewoonde wereld lijkt ons geen goed idee....

Een inmiddels vrij fitte Kiwi laat 's middags zijn bloed testen....morgenochtend weten we meer. Hij voelt zich goed...toch blijkt de test positief. Met een lichte malaria onder de leden en een goede kuur achter de kiezen vermaken we ons goed in Maun.

Zelfs wij zijn van de 'Pimp my ride' generatie en laten onze Landcruiser verwennen bij de Canvaskoning van Maun. Het begint met een upgrade van onze stoelen maar loopt helemaal uit de hand...inmiddels worden we omgeven door deurpanelen en een plafond van canvas...erg geslaagd!

Of het bijdraagt aan Ashleys herstel weten we niet maar we slaan € 150,- stuk en huren een vliegtuigje voor een uur....met piloot. De wetlands in het noordwesten van Botswana zijn betoverend vanuit de lucht. Moerassen afgewisseld met kuddes olifanten zorgen voor een geweldig uitzicht. De piloot laat ons hart nog iets sneller kloppen door op slechts een paar meter hoogte over een meertje te sturen. Ashley heeft vrijwel geen oog voor wildlife....zijn ogen zijn gericht op alle metertjes en knopjes....in voorbereiding op onze vlieglessen in Australie (kerst 2010) Hij heeft een lichte voorsprong op me genomen....hij mag 5 minuten sturen. De piloot laat nog iets van zijn eigen vaardigheden zien en we duiken tot we op een paar meter hoogte over een meertje scheren, waar kan dat nog...

Nog vol van de geweldige steaks die we in Maun tegenkwamen, rijden we oostwaards. Op naar de eindeloze...of uitzichtloze zoutvlakten van Botswana. Na 5 nachtjes in in Maun, niet ver van een lokale bar met lokale muziek....uit iets te grote lokale luidsprekers, is het heerlijk om weer te bushcampen. Onze tweede pizzasessie is een feit...iets bewerkelijker dan een belletje naar Domino's maar (bijna) van vergelijkbare kwaliteit.

De zoutpannen zijn minder wit dan we verwacht hadden maar vormen wel een bijzonder mooi landschap. Zeker bij Kudu eiland, een 'eiland' vol met baobabbomen dat we midden in de droge zoutvlakte aantreffen. We zijn inmiddels klaar voor wat meer wildlife en rijden via Maun naar het noorden van Botswana.

Een bezoekje aan de National Park Office in Maun heeft ons geen goed gedaan. De campsites in de twee nationale parken waar wij doorheen willen rijden zijn voor de komende maanden volledig volgeboekt. Verbaasd maar niet ontmoedigd vertrekken we naar Moremi Game Reserve. Bij het toegangshek wordt bevestigd dat er geen plek meer is op de campsites. We gaan voor een dagje het park in....en kunnen pas bij het verlaten van het park betalen, geen ticket of bewijsje, niets....dat biedt mogelijkheden.

Anders dan vanuit de lucht maar minstens net zo intens genieten we het park. Dit park zou zonder wildlife al meer dan de moeite waard zijn. De gps staat vol met tracks....we rijden richting de 'Hippo pool' en moeten door het water. Ashley loopt een stukje het water in, enkeldiep. Het ziet er erg eenvoudig uit en in een gebied waar Hippo's (Nijlpaarden) Krokodillen en ander gespuis op de loer liggen loop je niet eerst door het water, een 'absoluut' vereiste bij rijden door water. We willen hier zelfs onze bereidwillige Kiwi niet voor opofferen. Ashley stapt weer in en twee meter lang gaat het goed...dan duiken we naar beneden met de neus het water in...stoppen en in z'n achteruit is geen optie, het risico dat de motor dan afslaat is te groot. We blijven gaan en het wordt gelukkig halverwege weer wat ondieper. Nog niet op adem gekomen en we duiken weer het diepe in, water het water golft tot halverwege de voorruit en komt bij de open zijraampjes naar binnen! Niet grappig! Shakend en semi-opgelucht staan we aan de overkant...de Landcruiser lijkt er niet van onder de indruk...luchtfilter nog droog en motor loopt nog als een zonnetje. We hebben nog geen idee hoe het verderop zal zijn en willen niet denken aan terug rijden door hetzelfde water....

Bij de volgende watercrossing haken we af....meer water, meer modder en minder, veel minder zelfvertrouwen. op gevoel en met behulp van de gps vinden we een alternatieve uitweg...een beetje modder en een zoektocht verder....we zien weer blinkende safari-auto's met dito toeristen, we zijn uit het moeras!

Vrij laat om nog het park uit te rijden, een goed excuus voor illegaal bushcampen. Aan de rand van de wetlands vinden we een beschutte plek. Uit het zicht maar vooral uit de looplijn van de vele olifanten. Om leeuwen, hyena's en wie weet wat meer op afstand te houden stoken we het vuur extra hoog op....illegaal houtsprokkelen kan kan er ook nog wel bij. Een paar keer loopt er een olifant voorbij...de eerste keer zitten we binnen 3 seconden in de auto, de laatste keer nemen we nauwelijks de moeite om op te kijken.

Wakker worden met zonsopkomst midden in een National Park, da's exclusief! We blijven nog een dagje in het park 'hangen' om een dagbezoek bij de uitgang niet te verdacht te laten lijken. We houden het droog vandaag, een klein watertje verkennen we zeer grondig....na er 3x doorheen te lopen durven we de 20 cm water pas in te sturen. We komen nog een Luipaard tegen...The Big Five compleet (Olifant, Neushoorn, Buffalo, Leeuw en Luipaard)

Bij de uitgang worden we vriendelijk gegroet en kunnen zo doorrijden....2 dagen National Park met exclusieve overnachting tussen de olifanten....voor niks! Los van de kosten is Moremi voor ons duidelijk het mooiste park tot nu toe. Zelfs zonder wildlife zou het al meer dan de moeite waard zijn.

Op weg naar Chobe National Park trekken we de conclusie dat het buiten Moremi al net zo mooi is als daarbinnen. De Kwai river (bekend om z'n brug?) slingert door het landschap. Hippo's doen waar ze goed in zijn....niks! De campspot die we vinden blijkt vol verrassingen, een grote boom valt met veel gekraak spontaan om, gelukkig van de auto af. 's Avonds laat laten 3 hyena's een onuitwisbare indruk achter op onze campspot....voor het slapen gaan maken we het kampvuur uit om de hyena's niet af te schrikken....en zijn klaar voor de show. Binnen 5 minuten krijgen we al bezoek...Ashley heeft voor de gelegenheid zijn buitentent opengelaten en ligt oog in oog met een kalf van een hyena...slechts gescheiden door een muskietengaasje! Gelukkig voor Ashley, ruikt hij niet aantrekkelijk.

Ik kan alles perfect aanschouwen vanuit onze daktent...geweldig overzicht...ware het niet dat ik al lag te pitten! Reizen is echt vermoeiend. 's Ochtends tref ik het bewijs aan...vele footprints rijker en een Teva armer. Esther vindt mijn sandaal terug...op een 'hyena paadje' 100 meter van het kampje.....half opgegeten! Ach werkt nog prima en we hebben er een goed verhaal bij.

Via Chobe National Park reizen we nu verder naar het noorden, de grens met Zambia. Het hoogtepunt van Chobe NP is de Chobe rivier in het noorden. Zebra's, Olifanten alles wat we zien zien we in grote hoeveelheden. Aan het eind van de dag verzamelen ruim 70 olifanten zich bij de rivier voor een bad en een drankje. Een aantal van hen baant zich een wag door de rivier om in Namibie weer op te drogen.

We mogen op de volgeboekte campsite kijken of er nog een plekje is....de camping blijkt nog niet halfvol! Touroperators blijken alle plekken vol te boeken ruim voor ze weten of ze er uberhaubt zullen zijn....daarnaast zijn de plekken belachelijk riant. We vinden ons eigen plekje, moeten het doen met een bescheiden 300m2 en vergapen ons aan de bavianen die de boom op onze plek innemen voor de nacht. Na verhalen over bavianen die vanuit de boom alles laten lopen....en waarvan de geur wekenlang in je tent blijft zitten....verplaatsen we de auto een stukje. We worden wakker met een kudde buffalo's in 't zicht, Goodmorning Africa!

Het betalingssysteem is al even beroerd als het boekingssysteem...de nacht was weer gratis! Dus wat nou Botswana alleen voor de elite toerist...ik zou het eerder een budgetbestemming noemen.

Met de ferry steken we de Chobe rivier over naar Zambia, tenminste dat is het plan. Een van de twee veerponden is uiteraard uit de running en de overgebleven boot kan per keer 1 vrachtwagen, 4 personenautos en een onbeperkt aantal passagiers meenemen. We passeren een 3km lange rij vrachtwagens en sluiten aan bij de auto's. We schuiven tergend langzaam op en storen ons aan de aso's die de rij voorbij rijden om zich voor ons op de boot te werken. Nu twee uur verder, we vragen ons af of we vandaag de overkant nog wel halen...het veer stopt om 18.00u en we hebben nog een uurtje. Hoe dichter we bij de kade komen....en daarmee bij de sluitingstijd hoe agressiever de 'rijen' zich gedragen. We staan vooraan, 17.30u, nog 1 of 2 lichtingen te gaan. De kapitein ziet echter in dat er met alle voordringers naast ons geen ruimte is voor de vrachtwagen aan boord om er af te rijden...hij meert 50 meter verderop aan, aan een zandoever. Gekkenhuis nu! Iedereen begint te bewegen richting de nieuwe aanmeerplek. Wij willen ook de boot niet missen en rijden in 4x4 door de menigte en mul zand naar de boot. De een houdt ons tegen, de aner moedigt ons aan....het zal wel....dat is onze boot! We zijn aan boord.

Tegen zessen in Zambia waar we in het donker de grensformaliteiten afhandelen en, een olifant ontwijkend, naar Livingston sturen....we kunnen de Victoria Falls bijna horen vallen.



Mopperende Hippo's in Zambia

Ik kan me nog vaag de 'Zambiaweek' herinneren. Een project op de lagere school...in een tijd dat er nog klassen bestonden, Twix nog Raider was en een racketje 50 cent kostte. Mij is vooral de barre woestijn ervaring bijgebleven...je eigen pannekoek bakken op een houtvuurtje op een stuivende zandvlakte in Drenthe. Ik hoop echt dat dit niet representatief wordt voor de culinaire ervaring hier. De eerste indruk is al een stuk positiever, niets ten nadele van Drenthe trouwens. We zijn weer in 'Zwart-Afrika'. Het comfort van Namibie en Botswana maakt weer een beetje plaats voor eenvoud.

Livingston is een relaxed plaatsje. Ze hebben een pinautomaat, softijs en je wordt er niet eens lastig gevallen door aanbieders van Rafttrips en VicFalls excursies. We zijn in de Adrenaline Capital van zuidelijk afrika. De kick die ontdekkingsreiziger Livingston kreeg bij zijn eerste aanblik van wat hij de Victoria Falls is gaan noemen kun je nu kopen met dollars. Bungyjumpen, Raften, Quadbike adventure....je kunt je lol hier op.

Wij gaan op onze eigen excursie naar de Victoria Falls. Staat op de lijst met 7 wereldwonderen....hebben we ons laten vertellen, dat zou de US$10 pp dan wel rechtvaardigen. Van zwitsers op de campsite kregen we echter de tip mee om het via het luxe hotel voor de watervallen te proberen. Ja hoor, auto veilig geparkeerd en via de hoteltuin loop je zo naar een hek bij de watervallen. Gratis voor hotelgasten, we schrijven ons uit in het boek...we hebben roomno. 3212, lijkend op de andere kamernummers op de bladzijde. Onze minst vieze kleren en decadente looks hebben vast geholpen....US$30,- in de pocket!

We hebben het niet meer zo op watervallen als toeristisch hoogtepunt maar deze springen er wel uit. Een belachelijke hoeveelheid hectoliters per seconde zorgen voor een verfrissende spray en een indrukwekkend uitzicht. De beste views zijn die vanaf de Zimbabwaanse zijde...maar dat is momenteel niet zo populair. Mijn sjieke look om binnen te komen is er behoorlijk van af. Ik schiet de onvermijdelijke foto's in poncho en met plastic zak om de camera geducktaped...we houden het droog.

De watervallen afgevinkt...op naar de volgende highlight....South Luanga NP. Zambia is vrij prijzig en als je van de hoofdweg afslaat gaat het tergend langzaam. We hebben nog een paar kilometers te gaan de komende maanden dus zien maar een fractie van Zambia.

Asfalt zover je kunt kijken, straf windje en een prettige 80 km/h op de klok. Het bijgeluidje wordt steeds duidelijker en blijkt een lekke achterband....onze eerste! Gaat het 40.000km goed op vaak barre routes....rijden we lek door een spijker op een asfaltweg! De banden zijn zo stug dat je niets merkt in de wegligging...we ontdekken het dan ook te laat. We fixen de band met een reparatieplug (wondermiddel) maar de zijwang is te beschadigd...de band is afgeschreven.

We komen lekker bij aan de rand van South Luanga NP. We blijven een paar dagen hangen en zijn blij dat je het dure park niet in hoeft om een goede tijd te hebben. We kamperen aan de rivier, de grens met het park, en zijn omgeven door mopperende hippo's en apatische krokodillen. De olifanten zien in onze camping een shortcut en sloffen regelmatig even langs. 's Nachts horen we de hippo's grazen onder onze daktent...lekker om een dikke 2 meter hoog te liggen.

Het park staat bekend om de grote 'katten populatie'. We zijn een beetje wildparkmoe maar willen graag nog wat spektakel zien. We krijgen het voor elkaar de entree van $105,- voor ons drieen te halveren voor een halve dag....zonder bonnetje verdwijnt de buit rechtstreeks in de zak van Cleopatra, de gatekeeper. Het park lijkt tegen te vallen....we zien een groep van 5 leeuwen lammetakken onder wat boompjes en komen er bij de ondergaande zon nog een paar tegen. Leuk maar we merken dat we genoeg wild gezien hebben voor een tijdje....en tenzij in steakvorm hoef je mij er even niet meer wakker voor te maken. Wij zijn weer toe aan een ander Afrika....het Afrika van kleurrijke mensen, rotte bussen, drukke markten en lauwe colaatjes voor houten hutjes.

We eten gefrituurde aardappeltjes op de markt en proberen een shirt voor Ashley te vinden in een stapel kleren die jij en ik bij Albert Heijn in de bak hebben gegooid. We merken dat het makkelijke en voor toeristen ontwikkelde Namibie en Botswana ons hebben opgeladen en genieten weer volop van het in onze ogen iets puurdere afrika....met Malawi voor de deur een goeie timing!



Afscheid in Malawi

Nederland mag dan de naam hebben als fietsland, Malawi gooit ook hoge ogen! We zijn net de grens met Zambia over en zien overal fietsers. Degelijke fietsen zonder versnellingen maar met slag in het wiel vormen een belangrijk logistiek netwerk in Malawi. De meeste fietsen zijn afgeladen met bijzondere ladingen. Kippen, Golfplaten, Deuren en andere fietsen...alles weet de Malawiaan op z'n bagagedrager te vervoeren.

Uiteraard ontbreken hier de fietspaden maar een reststrookje asfalt aan de randen van de weg werkt prima. We passeren een paar honderd fietsers en zijn binnen de kortste keren in Lilongwe, de hoofdstad. De Golfclub in het centrum doet ook dienst als camping...kamperen tussen de roze polo's en ruitjesbroeken.

De zoektocht naar een nieuwe BF Goodrichband is kansloos. Het merk wordt in Malawi niet verkocht. Het is niet de policy van Kwikfit, ik mag het dan ook niet verder vertellen, maar ze zijn me bereid me een 'goede' tweedehandsje te verkopen met dezelfde maat. De band blijkt een gladde slik maar kan als 2e reserveband wel geruststellend werken. Kosten? 'Slechts' 40 euro voor een band waar bijna geen rubber meer aan te ontdekken valt! We gaan het voorlopig wel redden met 1 reserveband en ons bandenplaksetje.

Voor pinnen zijn we vaak aangewezen op de grotere steden. Effe pinnen valt in Lilongwe niet mee. In het centrum is maar 1 bank die ons pasje accepteert. Blijkt ook voor locals de populairste bank. Enorme rij waar een securitymannetje regelmatig de spelregels van het wachten uitlegd. Na een half uur ben ik aan de beurt, tientallen ogen zijn op mij gericht als ik probeer uit te vogelen wat het maximale pinbedrag is. Twintigduizend Kwacha...da's nog geen 100 euro. Na vier keer pinnen houd ik het voor gezien. Mijn zakken zitten stampvol, het grootste biljet is hier 500 kwacha. Ik loop dus met 160 grote flappen terug naar de auto en we vullen de kluis. Ashley ontmoet de lokale dealers op de parkeerplaats en slaat een cocaineaanbod af.....we kunnen gaan!

Lake Malawi is vreemd. Met kustlijn en stranden, vaak nog branding ook heeft het alles van een zee...maar dan zoet. Niet dat we daar veel van proeven, Lake Malawi staat bekend om het Bilharzia risico. Kleine wormpjes die zich in waterslakken nestelen en dan hun weg zoeken door de menselijke huid. Merk je niks van, totdat de vele eitjes uit gaan komen....in je lever (als ik het goed heb). Dat gaat jeuken! 'T is allemaal best te behandelen maar wij zijn meer van de preventie.

Morgen nemen we afscheid van Ashley. Bijna 3 maanden onze 'partner in crime'. Ondanks dat het erg goed voelt om weer met z'n tweetjes verder te gaan, is het toch erg vreemd om hem af te zetten. hij is van plan met de boot af te zakken en Mozambique in te gaan, wij gaan op naar Tanzania. Tot op het laatste moment voelt het een beetje onwerkelijk. En dan staat hij naast onze auto, voor het eerst in 3 maanden al zijn shit weer ingepakt en in z'n uppie. We zijn er alledrie een beetje stil van en kunnen al uitkijken naar onze volgende ontmoeting....waarschijnlijk ergens in Austalie.

Het jaar is bijna om en we zijn voorlopig nog niet thuis. We regelen de nodige verlengingen voor verzekeringen e.d. Een nieuw carnet voor de auto zal naar Nairobi worden vertuurd met DHL.

Zo alles op orde, maar de wekelijkse boot naar de eilanden in Lake Malawi gemist. We zijn toe aan een momentje rust. We lezen over Ushisha, een afgelegen dorpje aan het meer, een hobbelig bergweggetje verderop. Bijtanken met een hoofdletter 'B'. Ik schiet bijna in de lach als ik dit opschrijf. Wij die geen ene moer uitvoeren, jaar lang vakantie vieren en ruim de 8 uur slaap per nacht halen....bijtanken? Ik ga het niet uitleggen ook.....

Bijtanken gaat prima in Ushisha. We worden ontvangen door het hele dorpscomitee. We zijn de eerste die de auto tussen de hutjes en over de akkertjes naar de afgelegen lodge weten te sturen. Er gaat niets boven onze eigen daktent.

Na een ontspannen dag, gooien we de stramme spieren los en werken we ons in het zweet. Met onze 'hond-voor-4-dagen' lopen we naar een lodge 20km verderop. We volgen de kustlijn en worden erg blij van de vriendelijke mensen die we tegen komen. Regelmatig worden we uitbundig gegroet door iemand die zwaait alsof we oude bekenden zijn en we elkaar jaren niet hebben gezien. Hier kun je met geen auto meer komen. Bootjes en voetgangers troef. Ontzettend lekker om weer eens goed in beweging te komen. De hond lijkt daar soms anders over te denken en grijpt iedere gelegenheid aan om te liggen.

We hebben het alledrie gehaald! Ik heb de hond van een verdrinkingsdood gered in een beekje dat we over moesten steken. De stroming te snel, de pootjes te kort...bange blik en ik een natte broek....ach samen uit, samen thuis.

Een nachtje en vorstelijk ontbijt met echte koffie, hebben ons weer opgeladen. De hond heeft zich tonnetje rond gegeten en heeft een moeizame start. Dezelfde route terug, normaal niet favoriet maar nu goed voor leuke begroetingen. We worden snel herkend en beginnen ons al bijna thuis te voelen in de kleine vissersdorpjes onderweg.

Terug bij de lodge nemen we nog een keer een duik en zorgen dat we sneller zijn dan de Bilharziawormpjes. We verlaten een heerlijke plek....op naar het noorden!

De bergen zijn verstopt in zware bewolking. Klimaatveranderingen lijken ook hier z'n effect te hebben. Het droge seizoen laat nog vrij veel druppels vallen en de heldere dagen zijn op een hand te tellen. We beklimmen een berg...met de Landcruiser deze keer en zijn omgeven door de koloniale sferen van Livingstonia. Kijkend door onze wimpers wanen we ons op de Engelse countryside. Het weer is ook Engels, nodigt niet uit om te blijven hangen. We wijzigen plannen en koers en sturen aan het eind van de dag nog Tanzania in....Oost Afrika, een nieuw hoofdstuk, een volgende update!