Senegal...

Senegal? Eerst Mauritanie uit zien te komen. We gaan de grens over bij Diama, zou iets minder dramatisch moeten zijn dan de grotere grensovergang bij Rosso. Al snel wordt het systeem duidelijk. Eerst langs de douane om de auto weer uit te voeren, dan langs de politie en tot slot de vertegenwoordiger van de lokale community die de slagboom opent. Onze gulle lach en ferme handdruk wordt overal beantwoord maar ze willen ook allemaal geld zien. Aan ons om vast te stellen wat echt formeel/officieel is en wat valt onder corruptie. Het eerste mannetje, de Mauritanische douanier, wil al 20 euro zien, dat valt zeker onder corruptie en daar willen we als het effe kan tot Zuid-Afrika niet aan meedoen. Beteuterd laten we 10 euro zien en zeggen dat het alles is wat we nog hebben om Senegal binnen te komen (geen geld op kunnen nemen in Mauritanie). Vol medelijden kijkt hij ons aan en laat ons gaan. In de wetenschap dat Senegal nog veel corrupter is?

Ook oom agent komt op precies 20 euro maar tijdens een goed gesprek over Nederland en voetbal, zet hij al wel de stempels. Alsof we zijn rekensom aan het begin niet hebben begrepen, lopen we met onze papieren naar buiten. We worden niet 'staande gehouden'...
Dan de slagboom, met 5 euro de goedkoopste. Onze frans, engelse spraakwaterval werd te ingewikkeld maar werkte als Simsalabim. We reden de brug over met nog steeds 25 euro in de pocket!

De slagboom aan de Senegaleese kant gaat open na betaling van ca 10 euro, reguliere tol dat was bekend. De riedel van politie, douane en WA verzekering verliep ook buitengewoon soepel. We trekken alleen de 10 euro voor de stempels van de politie in twijfel. Zou als visum dienen. Zou kunnen maar dan is het opmerkelijk dat de aanvankelijk vereiste 20 euro onderhandelbaar bleek...

Met 'Flappie' op de iPod rijden we naar St. Louis. We gaan de kerst doorbrengen bij de Zebrabar, een relaxte camping van een zwitsers gezinnetje. Op kerstavond zitten we opeens bij een heuse kerstboom, met kerstmuziek en 20 andere gasten aan een heerlijk kerstmaal. Ook het koude biertje smaakt goed na een maand reizen in Mauritanie waar alcohol verboden.

Het levendige straatbeeld, de kleurrijke mensen en bontgeschilderde bussen...St. Louis geeft ons een waar West-Afrika gevoel. Eens de hoofdstand van het koloniale Franse West Afrika en inmiddels op de lijst van Unesco werelderfgoederen. En terecht, neemt niet weg dat het stadje behoorlijk aan een opknapbeurt toe is maar als we er door het levendige maar eenvoudige vissersdeel lopen beseffen we dat de restauratie van het koloniale eiland geen prioriteit heeft.

Verder zuidelijk langs de kust, op naar Dakar! Een hectische stad met veel files. Velen laten Dakar daarom links liggen maar het makt ons juist nieuwsgierig. We laten de auto staan in een klein vissersplaatsje, Popumguine, en reizen voor de afwisseling weer eens met OV. Even voelt het weer als de vorige reis, met opgetrokken knieen in de overvolle bus. De 2 'busjongens' die naast de chauffeur de bus 'runnen' wisselen het tillen van zware marktwaar op het dak af met een sigaretje op de achterbumper, hun werkplek bij overvole bussen. De heen- en terugreis met vage overstapstation, worden het hoogtepunt van ons bezoekje aan Dakar. We drinken een biertje op 2007 en worden wakker in 2008...nog steeds op reis!

We genieten nog een paar dagen van de kust, golven, vissers en de bijzondere atmosfeer en zetten koers naar het oosten. De hoofdroute van Kaolack naar Tambacounda is berucht om 400 km potholes (gaten in het asfalt) maar is wel de route naar Mali en het mooie Zuidoost Senegal. We hebben geen haast en doen ons best om zowel de potholes als de mooie dorpjes aan de route te zien. We worden verrast door een weekmarkt die ook een enorme aantrekkingskracht heeft op de regio. Geiten, stoffen, lege flessen...je kan het zo gek niet bedenken of het wisselt hier van eigenaar. We houden ons in en bereiken niet veel later het Zuidoosten van Senegal.

Aan de rivier The Gambia worden we verwelkomd door twee nijlpaarden. Het campement waar we terecht zijn gekomen blijkt een bolwerk van gefortuneerde jagers uit de VS en Frankrijk. We verwonderen ons over de sterke verhalen die we opvangen en de trots geschoten berg vogels en levenloze wrattenzwijn. Dieren blijken troffeen, je drinkt cocktails en betaald met Dollars. Voor we vertrekken checken we nog even of ze 'onze' hippos ongemoeid hebben gelaten en zijn opgelucht.

Net boven de grens met Guinea ligt het gebied van de Bassari, een bevolkingsgroep voor wie de afgelopen 100 jaar maar weinig lijkt te zijn veranderd. Tijdens een twee-daagse wandeling met onze gids Jonas (15jr) doorkruizen we bossen, grasvelden, gecontroleerde bosbrandjes en vooral veel dorpjes. De dorpjes lijken nog het meest op openlucht musea. Vrijwel alles wat we zien is van natuurlijk materiaal. Mensen lijken het niet slecht te hebben maar door het ontbreken van inkomsten is ontwikkeling onbereikbaar. Kan een heel romantisch beeld oproepen maar als je bedenkt dat het voor kinderen vrijwel altijd na de lagere school ophoudt, er geen betaald werk is in de regio en alles wat je niet zelf maakt of verbouwd onbetaalbaar is levert dat op z'n minst een dubbel gevoel op. We overnachten bij een familie waarvan we de vader de dag ervoor ontmoette bij ons campement. Dat de afgesproken prijs voor hun veel geld is, blijkt wel uit het feestmaal dat voor ons is klaargemaakt. We eten jammergenoeg niet met de familie samen maar in ons hutje met Jonas en zijn vriend Bernard. Tijdens de maltijd wordt ons duidelijk dat het 'diner' de enige maaltijd van de dag is. Normaal bestaat dit uit ui met rijst of Couscous, dit is dan ook wat de andere 15 familieleden eten buiten het zicht van onze rijkgevulde kipmaaltijd, een schaduwkant van mooie dorpjes. We douchen ons met een Callabas en water uit de put en vallen vol nieuwe indrukken in slaap. Velen hutjes en waterputten verder komen we tot de ontdekking dat ons gastgezin voor de tweede nacht niet op ons gerekend had, ze zijn niet thuis. We lopen er nog 7 km bij en slapen in ons eigen bedje.

We blijven nog een paar dagen hangen in de omgeving en vertrekken na het plaatsen van dit bericht naar Mali. We zullen vast zo'n 4-6 weken in Mali rondreizen waarna we door Burkina Faso zullen afzakken naar Ghana. Wintersport zit er niet in dit jaar...


Adres voor het versturen van zoete drop voor onze verjaardagen volgt nog...


Voor de minder oplettende lezer...er is tegelijkertijd ook een bericht van Mauritanie geplaatst. En wat foto's....