Mauritanië

We rijden Marokko uit na de nodige, en minder nodige, stempelposten. Ik wordt nog even ontvangen bij de Gendarmerie op een plastic stoel onder de boom, nog een keer wordt alles in het grote gastenboek opgeschreven en dan mogen we gaan. Via een zone van 3 km niemandsland, zonder asfalt maar met mijnenveld, komen we bij de vervallen hutjes van de autoriteiten van Mauritanie. Na een mislukte poging ons op dranksmokkel te betrappen mochten we gaan. Hun beruchte schreeuw om cadeaus bleef beheerst...en onbeantwoord. Gezien de dozen met whiskey in hun 'kantoortje' hadden ze eerder meer succes. De totale grensprocedure duurde zo'n 2 uur, dat schijnt hier een goeie tijd te zijn.

Via Abdullah leerde we Mohammed kennen en die belde weer met Abdul...voor we het doorhadden hadden we geregeld dat we met een gids door de woestijn (Parc Banc d'Argain) langs de kust naar Noukchott konden rijden. We haakten aan bij een groep van de Amsterdam-Dakar Challenge, die met 'barrels' van 500 euro naar Gambia rijden om ze te veilen voor een goed doel. Het park dat we doorkruizen staat, zeker in deze tijd van het jaar, bekend om de grote hoeveelheden trekvogels. Niet dat wij die gezien hebben, voor ons had het park alternatieve highlights in petto. Met 13 super gezellige hollanders bijpraten over onbelangrijke dingen, leren hartejagen en hun 2 wiel aangedreven barrels uit het zand trekken. Als dank voor onze recovery-inspanningen werden we overladen met voedselvoorraden. Met een afgeladen Landcruiser gingen we Mauritanie verder ontdekken waarbij de highlights overdag werden afgewisseld met de culinaire hoogtepunten als blikken Lasagne Bolonaise en blikken ' aardappel met doperwten en een stukje vlees' en voor tussendoor Haribodrop! Charles en Marieke waren er ook van overtuigd geraakt dat snoep geven aan afrikaanse kinderen niet goed uitpakt, een dikke meevaller voor ons!

Vanuit Nouakchott tegen de zandstorm in naar het oosten gereden. Een route die interessant wordt door het ontbreken van interessante aspecten. Af en toe een verzetje door een roadblock van politie, gendarmerie of douane. Sommige van de ambtenaren hebben het zelf al goed ingeschat als ze ons aanhouden en vragen ' ne pas de cadeaux?' inderdaad...Begripvol en met een brede glimlach laten ze je dan weer doorrijden...op naar de volgende post.

Vlak voor Atar, het centrum van het Adrarplateau, gaan we de uitdaging met het zand weer aan. Route 5 uit ons Sahara Handboek van Chris Scott...Wij vinden het extreme zachte zand nog vrij spannend maar de Landcruiser had er geen enkele moeite mee, lage bandenspanning en vooral blijven rollen, we worden er handig in. Aan het einde van een droge rivierbedding belanden we op een smalle track tussen de palmbomen en komen in indrukwekkende kleurrijke dorpjes als Terjit terecht waarvan er nog veel zullen volgen tijdens onze reis.

Atar heeft ons als plaats niet veel te bieden maar al snel blijkt dat dat voor de regio heel anders is. Zo'n plaats waar op het eerste gezicht weinig gebeurd, blijkt al snel een centrum van bedrijvigheid en handel. We bezochten plaatsen als Chinguetti en Ouadane waar de mystiek van de kamelenkaravanen nog maar flinterdun is en al wordt overschaduwd door mannetjes die toeristen proberen te strikken voor hun winkel of diensten als gids. De ligging van de plaatsjes blijft echter bizar...een omgeving die wordt gedomineerd door zand, veel zand, afgewisseld met nomadententen en kamelen. We sturen ontspannen door de duinenvelden en hebben de rijplaten op het dak laten zitten.

Atar wordt voor ons ook een plek van bijzondere ontmoetingen. Justus en Cora (NL/D) runnen de Auberge en wonen al jaren in het hart van Mauritanie, een bijzondere keuze. De Geoloog/onderzoeker uit Alaska die moest bijkomen van zijn vluchten (72 uur onderweg) en het temeratuursverschil (van -30 naar +35 graden) En Femmie uit Amsterdam die ieder jaar wel probeert 'even' naar de sahara te gaan. Ze verplaatst zich dan lopend met kamelen en gids. Femmie gaat net als wij naar Tidjikja. Waar wij ons bezighouden met bandenspanning en brandstofvoorraad gaat haar aandacht uit naar het kopen van kamelenvoer en 25 kg suiker, de gids houdt van zoete thee. Atar is ook de plek waar we Alex (UK) en Paul (Portugal) ontmoeten en plannen smeden voor een gezamenlijke rit naar Tidjikja. Alex moest alleen nog even zijn Dynamo fixen in zijn bijna antieke Range Rover...

Enfin, anderhalve dag later zijn we dan toch echt onderweg. Het is een route van ca 400km die we geen van allen graag alleen zouden rijden. Het terrein is gevarieerd en soms lastig en navigeren kan een uitdaging worden. De route op onze geweldige gps maakt het heel goed te doen...af en toe een beetje zoeken in de zandduinen. Voor Paul is het de eerste keer in vrij extreem zand. We hebben zijn bagage in de autos meegenomen waardoor hij wat ervaring kan opdoen...gaat erg goed. Op die keer na dat hij iets te goed van vertrouwen achter Alex aanstuurd...zie fotos. Het wordt een geweldige ervaring. Een stop in een dorpje waar werkelijk iedereen hoestend om ons hen stond hebben we kort gehouden...cholera? Verderop worden we aangehouden bij de enige auto die we onderweg tegengekomen zijn. Locals in een 4x4 zijn in de middle of nowhere gestrand, diesel op. Of we ze 20 liter willen geven? Op dit soort plekken kun je mensen niet achterlaten...maar ook bij ons heeft diesel wel een prijs. Ze proberen de diesel te kopen voor een prijs die duidelijk onder de marktwaarde ligt. Als wij vasthouden aan ons reele aanbod, en zelf bovendien moeten wachten tot Alex zijn oldtimer weer is afgekoeld, duurt het de locals te lang...ze stappen in, starten de motor en rijden verder....huh? Typisch gevalletje niet geschoten, altijd mis....
Na 5 dagen van bushcampen en een gemiddelde snelheid van rond de 15km/h is het vreemd om weer het asfalt op te draaien in Tidjikja.

De route van Tidjikja terug naar Nouakchott is veel gevarieerder dan verwacht. Via krokodillenpoel en spectaculaire landschappen terug gereden naar de hoofdstad. Onderweg krijgen we nog vrij veel mee van Tabaski, het slacht- of offerfeest voor moslims. In ieder dorpje op de route hangen de schapen in de bomen. Nadat de imam 's morgens het voorbeeld heeft gegeven slacht iedere familie een schaap. Ook passeren we op de route de plek waar een paar dagen later de 4 franse touristen zijn vermoord...bizar nieuws dat ons op 1e kerstdag bereikte.

Terug in Nouakchott om het visum alvast te regelen voor Mauritanie bij de ambassade. Een nette man in een keurig kantoortje leeft zich helemaal uit. Met schaar en potje lijm creert hij ons visum, weer een paginavullend kunstwerk in ons paspoort. Een poging om nog wat geld op te nemen leidt tot niets.In het hele land is nog geen pinautomaat te vinden en ook met een visacard kun je hier niets beginnen. We graaien een wonderlijke € 10,- bij elkaar aan muntjes uit de asbak, wisselen de 6 verdwaalde schotse ponden met een engelse toerist en gaan zo, met nog een beetje diesel in de tank, op naar Senega. We hebben precies €25,- om een van de corruptste, lees duurste, grensovergangen van Afrika te passeren, ons wacht een uitdaging...

Op weg naar Senegal is enige doel...Senegal. We zijn klaar met mooi maar stoffig Mauritanie. En hebben van de route van Nouakchott naar Diama (Senegal) eigenlijk geen verwachtingen, we zijn slechts op doorreis. op dat soort momenten kom je de mooiste dingen tegen. Het laatste stukje Mauritanie wordt geheel onterecht nergens in de reisboeken beschreven. Aan de grensrivier de Senegal treffen we vroeg in de ochtend, na een nacht tussen de wrattenzwijnen, een grote groep zeer actieve Pelikanen die in een soort ritueel verwikkeld lijken. Vliegen, wandelen, spartelen en weer vliegen....druk druk druk. Tevreden maar licht gespannen rijden we de laatste kilometers in Mauritanie...de brug over de grensrivier in het zicht.

Zonnige groet!


O ja, mocht het nog niet helemaal duidelijk zijn....door te dubbelklikken op een foto wordt deze vergroot en kun je een diashow starten.

En...zie ook het volgende nieuwe bericht, 'Senegal'